🥾 Van doorzetten naar loslaten; een stap terug, twee vooruit?

Na een jaar trainen, plannen maken, dromen en dollen, was het moment daar: we zouden het écht gaan doen. De kennedymars lonkte! Maar ik heb slecht nieuws.

Die verrekte hielspoor is niet vertrokken.

Ik ben bij de orthopeed geweest op 3 September. Zijn conclusie was helder en confronterend: stoppen en herstellen, anders loop ik het risico dat het chronisch wordt. Een bericht dat ik misschien ergens al voelde aankomen, maar de teleurstelling is groot. Heel groot. Ik baal. Echt.

Het duurde dan ook even voordat ik deze blog kon schrijven. Ik keek er zó naar uit. Ik had mezelf uitgedaagd, gemotiveerd, en telkens opnieuw dat doel voor ogen gehouden. Maar het feit blijft: ik loop al een jaar met die hielspoor en heb mezelf nooit echt rust gegund. Altijd maar doorgaan, want het doel lonkte.

Drie weken geleden liep ik nog een prachtige tocht met Anne. Meer dan 20 kilometer. Het gevoel van over de finish komen was magisch. Ik kreeg nog meer zin in die 80. Ook al wist ik diep vanbinnen: die voet doet echt pijn.

Maar nu wil ik het anders doen. Want één ding is duidelijk geworden: mezelf uitdagen, dat is iets wat ik ontzettend leuk vind. Dus ik ga op zoek naar een nieuwe uitdaging. Hoe die eruit komt te zien? Dat weet ik nog niet precies. Maar ik weet wel dat ik mijn energie ergens anders in ga steken.

En mijn actie voor het goede doel blijft voor nu gewoon open. Want geld is en blijft nodig. Voor onderzoek en zoveel andere belangrijke dingen.

Soms betekent kracht niet doorgaan, maar durven stoppen. Even pas op de plaats maken, zodat je straks weer verder kunt. Met nieuwe plannen, nieuwe energie, en dezelfde vastberadenheid. Okè, ik zeg dit nu wel heel stoer, zo denk ik er ook over, maar dat gevoel moet nog komen.

Iedereen super bedankt voor het doneren en alle lieve steun. Jullie zijn amazing!